GENERAŁ JÓZEF DWERNICKI

Generał Józef Dwernicki urodził się 19 marca 1779 roku w Warszawie. Pochodził z rodziny ziemiańskiej z Podola, której majątki znajdowały się w Zawalu i Balinie nad Zbruczynem. Kształcił się w szkole rycerskiej. Na trwałe z wojskiem związał się od roku 1809, gdy jako ochotnik z grupą 80 swoich ludzi przekroczył Zbrucz i wziął udział w wojnie Księstwa Warszawskiego z Austrią. Walczył pod Termopolem, Zaleszczykami, Wieniawką. Wojnę zakończył w stopniu kapitana. Został odznaczony Złotym Krzyżem Virtuti Militari.

W styczniu 1813 r. został mianowany grosmajorem, a w marcu ponownie otrzymał krzyż Virtuti Militari, zwany wówczas polskim krzyżem kawalerskim. Kilka dni później Dwernicki zostaje odznaczony francuskim krzyżem srebrnym Legii Honorowej.

Uczestnik kampanii napoleońskiej na Rosję w 1812 roku, dowodził 15 pułkiem ułanów. Przebył z nim drogę do Moskwy i powrotną do Paryża. Mężnie walczył nad Berczyną, pod Lipskiem, Clagą, na rogatkach Paryża. Za tę kampanię został awansowany do stopnia pułkownika i odznaczony: Krzyżem Kawalerskim, Srebrnym Krzyżem Francuskim Legii Honorowej, Złotym Krzyżem Legii Honorowej (osobiście przypiął go cesarz Napoleon) za wykazane męstwo pod Wirtembergiem 13.X.1813 roku.

Dnia 04.01.1814 r. Dwernicki awansował na pułkownika i otrzymał dowództwo świeżo utworzonego pułku krakusów, z którym wsławił się szczególnie pod Clagą – wziął do niewoli kilkuset żołnierzy pruskich i rosyjskich. Po upadku Napoleona i utworzeniu Królestwa Kongresowego powrócił Dwernicki wraz z wojskiem polskim do kraju. Od 20.01.1815 r. został dowódcą 2 pułku ułanów, którym dowodził przez 14 lat. Został odznaczony Orderem Św. Anny z brylantami, Św. Stanisława II klasy z gwiazdą, Św. Włodzimierza III klasy. Było to wyrazem docenienia zdolności dowódczych Józefa Dwernickiego.

Stopień generała brygady otrzymał dopiero w 1829 roku podczas koronacji cara Mikołaj I na króla Królestwa Polskiego. Po awansie został skierowany do Sieradza, gdzie objął dowództwo I Brygady Dywizji Strzelców Konnych, następnie
3 Pułku Strzelców Konnych. Tu zastał go wybuch powstania listopadowego w 1830r.

Z polecenia naczelnego dowództwa przystąpił do formowania wydzielonego korpusu. Skierowano go na prawy brzeg Wisły, którą przekroczył pod Mniszewem. Zmierzał do Łukowa, gdzie zatrzymała się dywizja Fiodora Geismara. Pod Stoczkiem 14 lutego 1831 roku stoczył zacięty bój, w którym rozgromił dywizję gen. F. Geismara. To zwycięstwo uczyniło go sławnym w Królestwie, w cesarstwie Rosyjskim i w Europie. Za to zwycięstwo otrzymał awans na gen. Dywizji.

Po zakończeniu bitwy gen. Dwernicki wkroczył do Warszawy. Nowe rozkazy dowództwa doprowadziły do kolejnej bitwy z korpusem gen. Cypriana Kreutza w rejonie Mniszewa, Ryczywołu i Nowej Wsi. Generał Dwernicki zdobył całą artylerię rosyjską i około 40 jeńców. Poległo ponad 200 Rosjan. Dalszy szlak bitewny gen. Dwernickiego to: Warka, Kozienice, Puławy, Kurów, Lublin i Zamość. Wszędzie wojska polskie odnosiły zwycięstwa.

W początkach kwietnia 1831 r. gen. Dwernicki przekroczył Bug i rozpoczął marsz na Wołyń. Po drodze do korpusu gen. Dwernickiego dołączali ochotnicy, ale nie było ich wielu. Przekraczając Bug gen. Dwernicki dowodził korpusem liczącym około 7000 żołnierzy.

15.04.1831r. wojska polskie zetknęły się z Rosjanami pod Beresteczkiem i Boremlem. Rozpoczęła się walka o mosty i przeprawy. Po bitwie pod Boremlem Dwernicki skierował się na Podole. Wobec otoczenia oddziałów polskich i ich rozbicia Dwernicki z wojskiem został zmuszony do przekroczenia granicy austriackiej. Korpusowi polskiemu wyznaczono rejony pobytu pod Topiłówką i Klebanówką. Polacy złożyli broń. Gen. Dwernicki po krótkim internowaniu w listopadzie 1831 roku udał się na emigrację do Paryża, a następnie do Londynu. W roku 1832 stanął na czele emigracyjnego Komitetu Narodowego Emigracji Polskiej we Francji. W 1836 wybrany prezesem Konfederacji Narodu Polskiego, złożonej z centrowych i lewicowych elementów uchodźstwa, a następnie Komitetu Emigracji Polskiej w Londynie. Na obczyźnie cieszył się uznaniem i szacunkiem.

W 1848 r. otrzymał zezwolenie na powrót do kraju (do Galicji). Przybycie generała do Lwowa stało się uroczystością narodową i rzadko kto był tak przyjmowany z taką czcią i uniesieniem. Tam też zamieszkał na stałe. Z upływem lat podupadł na zdrowiu. Był coraz słabszy. Ostatnie lato w 1857 r. spędził Dwernicki. w Łopatynie u hrabiego Adama Zamojskiego, gdzie 23 listopada zmarł. Tam też został pochowany.

W 1931 roku, w setną rocznicę bitwy, społeczeństwo Stoczka wystawiło gen. Dwernickiemu pomnik.

Opracowano na podstawie strony Internetowej: www.wikipedia.org. Józef Dwernicki.pl

NADANIE IMIENIA SZKOLE PODSTAWOWEJ
W RUDZIE WOLIŃSKIEJ

Znaczenie patrona szkoły w wychowaniu

Szkoła wychowuje przez wszystko, co stanowi szkołę. Nie można więc zredukować roli wychowawczej szkoły wyłącznie do programów wychowawczych, profilaktycznych czy też różnego rodzaju akcji.

Specyfiką pracy szkoły jest wytwarzanie dóbr duchowych, co wymaga odpowiedniej atmosfery psychicznej. Wychowanie, które jest procesem ciągłym, odbywa się w każdej sytuacji szkolnej. Bardzo pomocnym w procesie wychowania jest oparcie tegoż procesu o wzór osobowościowy patrona szkoły.

Ceremoniał szkolny, zwyczaje związane z patronem szkoły oraz przyjęta koncepcja wychowania powoduje, że szkoła ma swój „klimat”. Patronem szkoły powinien być wzór osobowy: autorytet moralny, wzór patriotyzmu, tolerancji. W pracę związaną z wyborem patrona angażują się uczniowie, ich rodzice oraz nauczyciele. Działania te jednoczą wszystkie podmioty szkoły, wszyscy angażują się emocjonalnie w realizację zadania. Po osiągnięciu celu, tj. nadaniu szkole imienia, działania wychowawcze oparte na wzorcu, którym jest patron szkoły, stają się spójne.

Działania podjęte w Szkole Podstawowej w Rudzie Wolińskiej w związku z nadaniem jej imienia

Analizując dokumentację szkoły w Rudzie Wolińskiej jednoznacznie nie można stwierdzić, kiedy szkole nadano imię generała Józefa Dwernickiego. Wprawdzie w zamieszczonym dokumencie historycznym z dnia 18 września 1932 r. „Akt poświęcenia publicznej szkoły powszechnej” jest imię Patrona, ale są też przesłanki wskazujące, że wybrano je o wiele wcześniej, być może w 100 rocznicę zwycięstwa generała Józefa Dwernickiego w bitwie pod Stoczkiem tj. w 1931 r. lub jeszcze wcześniej z chwilą rozpoczęcia budowy szkoły w 1925 r.

Na posiedzeniu Rady Pedagogicznej w sierpniu 2007 r. został złożony wniosek, by wystąpić o nadanie, a właściwie przywrócenie, szkole imienia. Wniosek złożyła p. Krystyna Adamiak, motywując to faktem, że prawdopodobnie, imię gen. Józefa Dwernickiego nadano naszej szkole w 100 rocznicę bitwy pod Soczkiem Łukowskim (dane te nie figurują w archiwum). Wtedy to, 14 lutego 1831 roku gen. J. Dwernicki dowodząc korpusem polskim stoczył zacięty bój, w którym rozgromił dywizję gen. Fiodora Geismara. Zwycięstwo przyniosło gen. J. Dwernickiemu sławę w całym Królestwie, Cesarstwie Rosyjskim, a nawet na terytorium Europy. Został wówczas awansowany na stopień generała dywizji.

Przez ponad 30 lat gen. J. Dwernicki był patronem naszej szkoły, o czym świadczą dokumenty szkolne i archiwalne. W latach 60-tych z nieznanych przyczyn zaprzestano używania tego imienia.

Pragnęliśmy, aby nasza szkoła miała znak symbolizujący naszą społeczność szkolną, element tworzący wspólną tradycję i obyczajowość, dlatego wniosek p. Krystyny Adamiak zyskał poparcie Rady Pedagogicznej. Pani dyrektor Wiesława Rolewicz zobowiązała się do sprawdzenia procedur związanych z nadawaniem szkole imienia.

Pierwsze działania

Na posiedzeniu Rady Pedagogicznej w październiku 2007. p. dyrektor Wiesława Rolewicz poinformowała radę, że nasza szkoła musi przejść wszystkie procedury, mimo tego że występuje o imię, które niegdyś nosiła. Powołano zespół zadaniowy, który miał napisać wstępny projekt (p. Wiesława Rolewicz, p. Marianna Żbik, p. Anna Pietrasik). Przyjęto procedurę, która uwzględniła poparcie wniosku Rady Pedagogicznej przez Radę Rodziców i Samorząd Uczniowski.

Przedstawiono wniosek uczniom podczas apeli porządkowych a rodzicom podczas styczniowych zebrań z Radą Pedagogiczną.

Natychmiast i z wielkim entuzjazmem uzyskano poparcie zainteresowanych.

Wkrótce Samorząd Uczniowski i Rada Rodziców zostały zapoznane ze wstępnym projektem działań i udzieliły poparcia dla wniosku Rady Pedagogicznej o nadanie Szkole Podstawowej imienia generała Józefa Dwernickiego.

Kolejność działań zmierzających do realizacji procedury przedstawiała się następująco:

1. Wnioskowanie o nadanie szkole imienia przez Radę Pedagogiczna, Radę Rodziców i Samorząd Uczniowski.

2. Powiadomienie Kuratorium Oświaty o działaniach związanych z nadaniem szkole imienia.

3. Przygotowanie uchwały w sprawie nadania szkole imienia.

4. Podjęcie stosownej uchwały przez Radę Gminy Wodynie.

5. Organizacja uroczystości nadania szkole imienia.

Ta wysokiej rangi uroczystość odbyła się 19 czerwca 2008 r.